သူငယ္ခ်င္းသို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ
သူငယ္ခ်င္းရာ
သစၥာပန္းပု၊ ေသြးနဲ႔ထုၿပီး
ငါအခု စာေရးလိုက္တယ္...။
မင္းရဲ႔ငယ္ေပါင္း၊ သံစဥ္ေျပာင္းၿပီး
ေက်ာင္းေတာ္ကိုခြါ
ကာရန္မဲညစ္
ေတာ္လွန္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္...။
ဒီအခ်ိန္မယ္
လြယ္အိတ္ကေလး၊ စၾကၤန္ေဘးမွာ
ေခ်းေညႇာ္ကပ္လ်က္၊ ထားရက္သူကို
ေစာင့္ႀကိဳေနတာ ျမင္မိမယ္...။
ထိုင္ခံုအိုရြဲ႔၊ ပိုးမွ်င္ဖြဲ႔လို႔
တိုးသဲ့႐ိႈက္သံ
ရံဖန္ရံခါ ၾကားမိမယ္...။
ဒို႔ကိုခ်စ္လွ၊ ဆရာမလည္း
တမ္းတပူေဆြး
ဟိုအေဝးက ေက်ာင္းေျပးေလးကိုေလ...။
ေက်ာင္းေရွ႔ကလမ္း၊ တမာတန္းမွာ
ေျခရာတခု၊ သမိုင္းျပဳဖို႔
သြန္းထုပံုေဖာ္ေနေရာ့မယ္...။
ဟိုတခါက
ငါတို႔အတြက္၊ ရည္မွန္းခ်က္ေလ
'ေဆးတကၠသိုလ္'တဲ့
ခုလိုခ်ိန္မွ၊ တက္ခဲ့ရၿပီ
'ဘဝတကၠသိုလ္'၊ ငါ့ကုသိုလ္ေပါ့
ဟို႔ဟိုအေဝးကို ေရာက္ခဲ့ၿပီ...။
ေဝးခဲ့ရၿပီ၊ ေက်ာင္းေတာ္ဆီကို
တခ်ီအိပ္မက္၊ တခ်က္ေတြးျပင္
လြမ္းမိရင္လည္း
ျမင္ဆဲဖန္႔ဖန္႔၊ ဆြတ္ပ်ံ႔ပ်ံ႔ေလ
မိုးနံ႔ႏွင္းနံ႔ ၾကဴေနဆဲ...။
ေက်ာင္း၀တ္ျဖဴစိမ္း၊ ဒီဇာတ္သိမ္းၿပီး
ဖယ္တိမ္းခြဲခြါ၊ ထားခဲ့တာလည္း
ပညာမုန္း၍ မဟုတ္ပါ...
ေခါင္းေလာင္းခ်ိဳျမ၊ အခ်က္ျပေသာ္
ခန္း၀မ၀င္
ဟိုးအျပင္မွာ၊ ေရာက္ေနတာလည္း
ပညာမုန္း၍ မဟုတ္ပါ...
ငါ့နာမည္အုပ္၊ မင္နီသုတ္ၿပီး
ေက်ာင္းထုတ္ခံရ၊ ဒီကိစၥလည္း
ငါ့စာညံ့၍ မဟုတ္ပါ...။
ပညာရွာရင္း၊ ျပည္သူတြင္းကို
သက္ဆင္းမိေတာ့
ငါ့သိဉာဏ္စဥ္၊ ငါ့သဲျပင္မွာ
စြဲထင္ႏွိပ္ကပ္
'ငါ့ရပ္တည္ခ်က္ ျပည္သူ႔တြက္'လို႔
တသက္ဘဝ၊ ပံုခဲ့ရၿပီ
ခဏလြမ္းစိတ္ ေက်ာင္းရိပ္ဆီ...။
စစ္အတြင္းမွာ
လူျဖစ္လာရ၊ ဒို႔ဘဝလည္း
ငယ္ကသင္ေတြး၊ ေက်းညီေနာင္လို
ဟိုဒီကြဲကြာ၊ ယံုၾကည္ရာလည္း
တြယ္ရာကိုင္းေပၚ တည္ၾကတယ္...။
ေနလို ထြန္းပၿပီး
လလို ရႊန္းျမခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္...
ခုေတာ့
ေနလို လလို
ေ၀းခဲ့ရၿပီေပါ့ တကၠသိုလ္...။
သူငယ္ခ်င္း
မင္းလက္သီးဆုပ္နဲ႔
မ်က္ရည္သုတ္လိုက္ပါကြာ...။ ။
-ေနမင္းနီ-
၁၉၉၁ (အိုက္ေဇာ၊ မီဇိုရမ္)
သူငယ္ခ်င္းရာ
သစၥာပန္းပု၊ ေသြးနဲ႔ထုၿပီး
ငါအခု စာေရးလိုက္တယ္...။
မင္းရဲ႔ငယ္ေပါင္း၊ သံစဥ္ေျပာင္းၿပီး
ေက်ာင္းေတာ္ကိုခြါ
ကာရန္မဲညစ္
ေတာ္လွန္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္...။
ဒီအခ်ိန္မယ္
လြယ္အိတ္ကေလး၊ စၾကၤန္ေဘးမွာ
ေခ်းေညႇာ္ကပ္လ်က္၊ ထားရက္သူကို
ေစာင့္ႀကိဳေနတာ ျမင္မိမယ္...။
ထိုင္ခံုအိုရြဲ႔၊ ပိုးမွ်င္ဖြဲ႔လို႔
တိုးသဲ့႐ိႈက္သံ
ရံဖန္ရံခါ ၾကားမိမယ္...။
ဒို႔ကိုခ်စ္လွ၊ ဆရာမလည္း
တမ္းတပူေဆြး
ဟိုအေဝးက ေက်ာင္းေျပးေလးကိုေလ...။
ေက်ာင္းေရွ႔ကလမ္း၊ တမာတန္းမွာ
ေျခရာတခု၊ သမိုင္းျပဳဖို႔
သြန္းထုပံုေဖာ္ေနေရာ့မယ္...။
ဟိုတခါက
ငါတို႔အတြက္၊ ရည္မွန္းခ်က္ေလ
'ေဆးတကၠသိုလ္'တဲ့
ခုလိုခ်ိန္မွ၊ တက္ခဲ့ရၿပီ
'ဘဝတကၠသိုလ္'၊ ငါ့ကုသိုလ္ေပါ့
ဟို႔ဟိုအေဝးကို ေရာက္ခဲ့ၿပီ...။
ေဝးခဲ့ရၿပီ၊ ေက်ာင္းေတာ္ဆီကို
တခ်ီအိပ္မက္၊ တခ်က္ေတြးျပင္
လြမ္းမိရင္လည္း
ျမင္ဆဲဖန္႔ဖန္႔၊ ဆြတ္ပ်ံ႔ပ်ံ႔ေလ
မိုးနံ႔ႏွင္းနံ႔ ၾကဴေနဆဲ...။
ေက်ာင္း၀တ္ျဖဴစိမ္း၊ ဒီဇာတ္သိမ္းၿပီး
ဖယ္တိမ္းခြဲခြါ၊ ထားခဲ့တာလည္း
ပညာမုန္း၍ မဟုတ္ပါ...
ေခါင္းေလာင္းခ်ိဳျမ၊ အခ်က္ျပေသာ္
ခန္း၀မ၀င္
ဟိုးအျပင္မွာ၊ ေရာက္ေနတာလည္း
ပညာမုန္း၍ မဟုတ္ပါ...
ငါ့နာမည္အုပ္၊ မင္နီသုတ္ၿပီး
ေက်ာင္းထုတ္ခံရ၊ ဒီကိစၥလည္း
ငါ့စာညံ့၍ မဟုတ္ပါ...။
ပညာရွာရင္း၊ ျပည္သူတြင္းကို
သက္ဆင္းမိေတာ့
ငါ့သိဉာဏ္စဥ္၊ ငါ့သဲျပင္မွာ
စြဲထင္ႏွိပ္ကပ္
'ငါ့ရပ္တည္ခ်က္ ျပည္သူ႔တြက္'လို႔
တသက္ဘဝ၊ ပံုခဲ့ရၿပီ
ခဏလြမ္းစိတ္ ေက်ာင္းရိပ္ဆီ...။
စစ္အတြင္းမွာ
လူျဖစ္လာရ၊ ဒို႔ဘဝလည္း
ငယ္ကသင္ေတြး၊ ေက်းညီေနာင္လို
ဟိုဒီကြဲကြာ၊ ယံုၾကည္ရာလည္း
တြယ္ရာကိုင္းေပၚ တည္ၾကတယ္...။
ေနလို ထြန္းပၿပီး
လလို ရႊန္းျမခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္...
ခုေတာ့
ေနလို လလို
ေ၀းခဲ့ရၿပီေပါ့ တကၠသိုလ္...။
သူငယ္ခ်င္း
မင္းလက္သီးဆုပ္နဲ႔
မ်က္ရည္သုတ္လိုက္ပါကြာ...။ ။
-ေနမင္းနီ-
၁၉၉၁ (အိုက္ေဇာ၊ မီဇိုရမ္)
No comments:
Post a Comment