စကားနဲ႔ေမွာ္အတတ္ (စာ ၁၈ မွ ၂၃)
ဒီအခ်က္သာ မွန္ခဲ့ရင္ ကဗ်ာစကားဟာ အေျခခံအားျဖင့္ သာမန္စကားထက္ ပိုမိုေရွးက်တယ္လို႔ ဆိုလိုရာေရာက္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလို စကားမ်ိဳးမွာ ေတြ႔ရျမဲျဖစ္တဲ့ နိမ့္ျမင့္သံစဥ္ ညီညာမႈ၊ ဂီတသံပါမႈ၊ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္မႈတို႔ကို ပိုမိုအဆင့္ျမင္ျမင့္ ထိန္းထားလို႔ပါပဲ။ ဒီတင္ျပခ်က္ဟာ ၾကံဆခ်က္တခုသာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကမ႓ာဦး ဘာသာစကားေတြကို ေလ့လာသိရွိရတာေတြက ေထာက္ခံၿပီးေနၾကပါတယ္။ ဒီဘာသာစကားေတြမွာ ကဗ်ာနဲ႔သာမန္စကား ကြဲျပားျခားနားခ်က္ဟာ အႏိႈင္းအဆအားျဖင့္ မျပည့္စံုဘဲရွိေနေသးတယ္။
အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြ စကားေျပာၾကတဲ့အခါ သိသိသာသာကို နိမ့္ျမင့္သံစဥ္ညီညာမႈနဲ႔ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြ ဂီတႏႊယ္တဲ့ေလေတြ ပါေနတယ္။ အခ်ိဳ႕ဘာသာစကားေတြမွာ အသံအနိမ့္အျမင့္ဟာ အင္မတန္မွ ဂီတသေဘာ ပါလြန္း၊ အဓိပၸါယ္အတြက္ အေရးၾကီးလြန္းတဲ့အတြက္ သီခ်င္းတပုဒ္ ေရးစပ္သီဆိုရင္ ေတးသြားကို ေျပာေနက် စကားလံုးေတြရဲ႕ပင္ကိုယ္ဂီတသံက အဓိကအားျဖင့္ ျပ႒ာန္းထားတယ္။ စကားေျပာေနသူဟာလည္း ဟို အိုင္းရစ္ေတာသူမၾကီးလို ကဗ်ာဆန္ဆန္ စိတ္ကူးယဥ္သြားတတ္မႈမ်ိဳးဆီ မၾကာမၾကာ ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ဒီသေဘာလကၡဏာေတြအနက္ ပထမႏွစ္ခုကို ဒီေနရာမွာ ဥပမာ ထုတ္ျပလို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးတခုကိုေတာ့ ျပႏိုင္တယ္။
တခါေတာ့ ဆြစ္သာသနာျပဳ ဘုန္းၾကီးတပါးဟာ အမ္ဘိုဆီ မီးရထားလမ္းနဲ႔ကပ္ၿပီး ဇူလူးလဲင္းမွာ စခန္းခ်ေနတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြအဖို႔ေတာ့ အမ္ဘိုဆီ မီးရထားလမ္းဆိုတာ ဒါဘင္၊ ေလဒီစမစ္၊ ဂၽြန္ဟန္နက္စဘတ္တို႔ဆီကို သြားတဲ့ခရီးလမ္း၊ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေဒသႏၲရအခြန္ေတာ္ စည္းၾကပ္မႈေၾကာင့္ လူငယ္ကေလးေတြ ကိုယ့္အိုး ကိုယ့္အိမ္ကို စြန္႔ပစ္ၿပီး ေက်ာက္မီးေသြးတြင္းေတြမွာ မိမိတို႔ရဲ႕ငယ္ရြယ္တဲ့ဘဝကို ဆံုးပါးေစရတဲ့ ခရီးလမ္း၊ မိန္းကေလးေတြအဖို႔မွာလည္း ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား ျပည့္တန္ဆာအိမ္ေတြမွာ ပိုလို႔ပဲ ဆိုးေသးတဲ့ကံၾကမၼာကို ၾကံဳဆံုေစရတဲ့ ခရီးလမ္းရယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ေဆာင္ေနတယ္။ အေစခံတေယာက္ဟာ စခန္းမွာ အိုးေတြ ေဆးေၾကာရင္းက ေအာက္ပါစကားလံုးေတြကို ေရရြတ္ေနတာကို ၾကားရသတဲ့။
ခပ္ေဝးေဝးက ဟိန္းေဟာက္ေနတဲ့ ဟိုလူ
လူငယ္ေလးေတြကို ဖ်က္ဆီးေခ်မႈန္းေနတဲ့ ဟိုလူ
ငါတို႔ဇနီးသည္ေတြကို အက်င့္ပ်က္ေစတဲ့ ဟိုလူ…။
သူတို႔ ငါတို႔ကို စြန္႔ပစ္ေျပးၾက
ၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး ဘဝဆိုးေတြ ခံယူၾကတယ္…
ဟယ္ အဖ်က္သမား၊
ငါတို႔ေတာ့ ကိုယ္ခ်ည့္ က်န္ေလေပါ့…။
(ကိုးကားခ်က္အညႊန္း ၄။ ။ အိပ္ခ်္ ေအ ဂ်ဴးေနာ့ "ေတာင္အာဖရိက လူမ်ိဳးစုတခုရဲ႕ဘဝ" ဒုအၾကိမ္၊ ၁၉၂၇၊ တြဲ ၂၊ စာ ၁၉၆-၉၇)
ဒါဟာျဖင့္ အႏုပညာမပါတဲ့ တကိုယ္ေတာ္ ညည္းခ်င္းကေလးတပုဒ္ပါပဲ။ အေစခံအိုၾကီးတေယာက္ သူ႔ဖာသူ ညည္းေနျခင္းမွ်ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာပါပဲ။ မီးရထားက သူ႔အာ႐ံုကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။ အိုးေတြကို သူေမ့သြားတယ္။ မီးရထားမဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတဲ့ဟာေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတဲ့ အင္အားအတြက္ သေကၤတတခုျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕မသိစိတ္ထဲမွာ အသံျမံဳၿပီးေနခဲ့တဲ့ ေဒါမနႆဟာ အသံျမည္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ မီးရထားရဲ႕ တဂ်ံဳးဂ်ံဳးအသံ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး သူလည္း သူ႔အိုးေတြဆီကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားျပန္ပါေရာ။
ဒီလိုနဲ႔ ဒီအ႐ိုင္းအစိုင္းေတြရဲ႕သာမန္စကားဟာ က်ေနာ္တို႔က ကဗ်ာနဲ႔သာ ဆက္စပ္ၿပီး နားလည္ထားတဲ့အဆင့္တဆင့္အထိ နိမ့္ျမင့္သံ ညီညာေနတယ္။ ဂီတသံ ႏႊယ္ေနတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေနတယ္။ သူတို႔ရဲ႕သာမန္စကားဟာ ကဗ်ာဆန္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ကဗ်ာဟာ ေမွာ္ဆန္လို႔ေနတယ္။ သူတို႔သိတဲ့ တခုတည္းေသာ ကဗ်ာဟာ ေတးသီခ်င္းျဖစ္တယ္။ သူတို႔ေတးဆိုရင္လည္း အျမဲတမ္းလိုလို ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈတမ်ိဳး အတူပါျမဲျဖစ္တယ္။ ဒါရဲ႕လုပ္ငန္းပိုင္းဟာ ေမွာ္သေဘာျဖစ္တယ္။ အတုယူျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ ျပင္ပကမ႓ာမွာ ေျပာင္းလဲမႈတခုျဖစ္ေစဖို႔ တကယ့္ဘဝေပၚမွာ လွည့္စားမႈျပဳလုပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ရင္းပါပဲ။
ေမာင္ရီလူမ်ိဳးေတြမွာ အာလူသီးအကရယ္လို႔ ရွိတယ္။ အာလူးသီးႏုႏုဟာ အေရွ႕ေလေတြရဲ႕တိုက္ဖ်က္ျခင္းခံရေလ့ရွိေတာ့ မိန္းကေလးေတြဟာ လယ္ကြင္းထဲဆင္းၾကၿပီး မိမိတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြနဲ႔ ေလေတြမိုးေတြ ခ်ဥ္းနင္းလာဟန္၊ အာလူးသီး ၾကီးထြားေဝဆာလာဟန္ ကၾကတယ္။ ကရင္း အာလူးသီးကို သူတို႔ရဲ႕နမူနာအတိုင္း လိုက္ဖို႔ တိုက္တြန္းၿပီး ေတးဆိုၾကတယ္။ (ကိုးကားခ်က္အညႊန္း ၅။ ။ ျဗဴခါ Bucher စာ ၄၀၉-၁၀) သူတို႔ဟာ အလိုရွိတဲ့ျဖစ္ရပ္ အေကာက္အထည္ေပၚလာမႈကို စိတ္ကူးယဥ္နဲ႔ ဇာတ္ခင္းက်င္းၾကျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေမွာ္ပါပဲ။ တကယ့္နည္းလမ္းအစား က်င့္သံုးတဲ့ လွည့္စားမႈနည္းလမ္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လွည့္စားမႈမွ်သာျဖစ္ေပမယ့္ အခ်ည္းအႏွီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကလိုက္တဲ့အတြက္ အာလူးသီးေတြအေပၚမွာ တစံုတရာ တိုက္႐ိုက္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတာ့ မရွိႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလးေတြအေပၚမွာေတာ့ သေဘာက်ေလာက္စရာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိႏိုင္တယ္။ ရွိလည္းရွိတယ္။ အာလူးသီးကို ကယ္တင္ေပလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ အကမွာ စိတ္တက္ၾကြၿပီျဖစ္ေလေတာ့ ပိုမိုၾကီးမားတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္၊ ဒါနဲ႔အညီ အရင္ကထက္ ပိုမိုၾကီးမားတဲ့ခြန္အားနဲ႔ အသီးငယ္ေလးေတြကို ထိန္းသိမ္းျပဳစုၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အာလူးသီးအေပၚမွာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိေတာ့တာေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ေစာမႈသေဘာထားကို တကယ္လက္ေတြ႔အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာေစတာနဲ႔အမွ် သြယ္ဝိုက္တဲ့နည္းအားျဖင့္ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့ၾကပါတယ္။
ေမာင္ရီလူမ်ိဳးေတြဟာ ပိုလီနီရွင္အႏြယ္ေတြျဖစ္တယ္။ နယူးဟိဗ႐ိုက္ဒိစ္ ကၽြန္းသားေတြမွာလည္း အဲဒီလိုပါပဲ။ ဒီကၽြန္းသားေတြမွာ နိမ့္ျမင့္သံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တလွည့္စီဆိုရတဲ့ အပိုဒ္ႏွစ္ပိုဒ္ပါဝင္တဲ့ ေရွး႐ိုးစဥ္လာ ေတးခ်င္းပံုစံတခုရွိတယ္။ ပထမပိုဒ္ကို 'အရြက္'လို႔ေခၚၿပီး ဒုတိယအပိုဒ္ကို 'အသီး'လို႔ေခၚတယ္။ (ကိုးကားခ်က္အညႊန္း ၆။ ။ ေဂ် ေလးယဒ္ "မာေလကူလာက ေက်ာက္ေခတ္လူသားမ်ား" ၁၉၄၂၊ စာ ၃၁၅) အျခား ပိုလီနီရွင္ကၽြန္းတကၽြန္းျဖစ္တဲ့ တိကိုပိရမွာလည္း အပိုဒ္သံုးပိုဒ္ပါ ေတးခ်င္းပံုစံတခုရွိတယ္။ ပထမအပိုဒ္အတြက္ အမည္က 'ပင္စည္အရင္း'လို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ဒုတိယအပိုဒ္က 'ၾကားစကား'၊ တတိယအပိုဒ္က 'သစ္သီးခိုင္'လို႔ ေခၚတယ္။ (ကိုးကားခ်က္အညႊန္း ၇။ ။အာရ္ ဖာ့သ္ "က်ဳပ္တို႔ တိကိုပိယလူမ်ိဳး" ၁၉၃၆၊ စာ ၂၈၅) ဒီအေခၚအေဝၚေတြကို ေထာက္ရင္ ဒီေတးခ်င္းပံုစံေတြဟာ ေမာင္ရီလံုမငယ္ေတြရဲ႕အကလိုပဲ သ႑ာန္အတုအကေတြက ေပၚေပါက္လာခဲ့ၾကတယ္လို႔ သိႏိုင္တယ္။ ကဗ်ာဟာ ေမွာ္အတတ္က ေပါက္ဖြားလာခဲ့ရတာပါပဲ။
ဆက္လက္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကဦးစို႔။ ေအာက္ပါဟာ တေရာ္ဘရီယန္ ကၽြန္းမ်ားမွာ မာလီေနာ့စကီး စုေဆာင္းခဲ့တဲ့ မႏၲာန္ေတြထဲက တခုျဖစ္တယ္။
ေပ်ာက္ၿပီ ေပ်ာက္ၿပီ
ေပါင္႐ိုးက က်ိဳးအက္တဲ့အနာ ေပ်ာက္ၿပီ
အေရျပားေပၚ ၿပီတည္ေနတဲ့အနာ ေပ်ာက္ၿပီ
ဗိုက္ထဲက မဲမဲအနာၾကီး ေပ်ာက္ၿပီ
ေပ်ာက္ၿပီ ေပ်ာက္ၿပီ…။ (ကိုးကားခ်က္အညႊန္း ၈။ ။မာလီေနာ့စကီး "သႏၲာဥယ်ာဥ္မ်ား" တြဲ ၂၊ စာ ၂၃၆-၃၇၊ ႐ႈ ၃၁၂)
ဒီကဗ်ာရဲ႕အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ကဗ်ာဆန္တယ္လို႔ေခၚရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပံုသ႑ာန္က ဟုတ္ေနတယ္။ မာလီေနာ့စကီး မွတ္ခ်က္ခ်သလို ဒီမႏၲာန္ေတြဟာ "အသံထြက္ပိုင္း၊ စည္းဝါးပိုင္း၊ အလကၤာပိုင္း၊ ဂုဏ္ပိုင္းဆိုင္ရာမ်ား ၾကြယ္ဝမႈ၊ အဆန္းတက်ယ္ ကာရံနေဘမ်ားနဲ႔ ထပ္ဆိုမႈမ်ားျဖင့္" ထူးျခားေနတယ္။ မိမိတကယ္ျဖစ္ေစလိုတဲ့ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ကို ႏႈတ္က ရြတ္ဆိုျခင္းျဖင့္ တကယ္ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳတယ္။ ရြတ္ဆိုရာမွာလည္း သ႑ာန္တုအကမွ တည္ၿငိမ္တဲ့ဂီတသံလာၿပီး ပဲ့တင္ထပ္တဲ့ဘာသာစကား အသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ဖြဲ႔ဆိုထားတယ္။ သ႑ာန္တုအကဆိုတာ ျဖစ္လိုတဲ့ျဖစ္ရပ္ ျဖစ္ေျမာက္လာတာကို စိတ္ကူးမွာ ဇာတ္ခင္းၾကည့္ျခင္းပါပဲ။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္)
No comments:
Post a Comment