အရက္သမားရယ္လို႔လည္း
အတြက္မမွားလိုက္ပါနဲ႔
တခြက္ တဖလားေတာင္မွ
အရွက္တရားနဲ႔
ရက္ျခားျခားမ်ိဳသမို႔
အို႔…နံသလားကြဲ႔ရွင္မ
မခံစားခ်င္လွရင္လည္း
ဉာဏ္ကစားကာ တင္ျပမယ္
နင္ခဏတာ ႏွလံုးသြင္း…
"နံလိုက္ေလျခင္း…နံလိုက္ေလျခင္း"လို႔
သည္းခံျခင္း ဝိပႆနာအမႈနဲ႔
ၾကည့္မွတ္ကာ ႐ႈေပေရာ့
တခါကေပါ့…
"ေတာ့္ဖာသာေျပာ
(ေဟာရင္းသာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူမည္
ဆံျဖဴျဖဴတခြက္ကယ္မွ်
ထြက္လိမ့္မည္မထင္)…"
ၾကင္နာလွခ်ည္လား ရွင္မရယ္
အရင္ညက ဖရဲသီး
ပြဲၿပီးေအာင္ေတာင္ မေစာင့္
ငါ့မွာျဖင့္ စႏိုးစေနာင့္နဲ႔
ေအာင့္သက္သက္ႀကီးကြာ…
တကယ္ပါ ဒီတခါ
ရယ္စရာ နိဂံုးမို႔
ျပံဳးေနမွာ မင့္မ်က္ႏွာ
ေသခ်ာပါတယ္…
ဒီလိုကြယ္ တခါက
ဧရာမ ဆင္ႀကီးတေကာင္
ေတာင္ႏွစ္လံုးၾကားက
ေခ်ာက္ကမ္းပါးတခုကို
အိုမင္းရိရြဲ႔
ယိုင္နဲ႔ေနတဲ့ ႀကိဳးတံတားနဲ႔
ကိုးယိုးကားယား ျဖတ္သြားသတဲ့…
ျမင္ရဲ႔လား မ်က္စိထဲ
ကဲကဲ…ဒီလိုၾကည့္…
ဘယ္အိေတာ့…ညာေျပာင္း
ညာေစာင္းေတာ့…ဘယ္ခ်
ဘယ္က်ေတာ့…ညာေျမာက္
ညာေထာက္ေတာ့…ဘယ္ျမင့္
သစ္ရြက္ေႂကြ ေလမွာလြင့္သလို
ဟိုယိမ္း ဒီႏြဲ႔နဲ႔
ကိုယ္အထိန္းသာ မညီခဲ့ရင္
ရွင္မရယ္…
ေအာက္မွာကလည္း
နည္းတဲ့ေခ်ာက္ႀကီးမွမဟုတ္တာ
အသူတရာ မဟူရာမႈန္းသလို
အျဖဴအျပာ အငူလႊာအဆံုးကို
လံုးလံုးမျမင္ရဘူးကြဲ႔…
ဒါေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာ
လာလမ္းကိုလည္း မလွည့္ႏိုင္
ထိုင္ေနလို႔ကလည္း မဆန္႔
ကလန္႔ကလား မတန္႔မနားဘဲ
အရဲတင္းေလွ်ာက္
ဘယ့္ကေလာက္ ရင္ခုန္လိုက္မလဲ…
နည္းနည္းခ်င္းလွမ္း
အရဲအတင္း ၾကမ္းလို႔ကေတာ့
လြမ္းစရာေလးေပါ့ ရွင္မရယ္…
ဆင္မယဥ္သာ ဆိုသလို
အညင္တကာ့ အညင္သာလွမ္း
ဒီလိုနဲ႔ ဟိုဖက္ကမ္းကို
စမ္းမိတဲ့အခါမွာေတာ့…
ေပါ့ပါးစြာ သက္ျပင္းအခ်
ဘယ္တုန္းက ဘယ္လို
ခိုကပ္ပါလာတယ္မသိ
နားထဲမွာ ယားက်ိယားက်ိနဲ႔
ပိစိေကြး ပုရြက္ဆိတ္
သူ႔ကိုလာ မိတ္ဆက္သတဲ့…
"က်ဳပ္နဲ႔ခင္ဗ်ား
ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားလိုက္တာ
ဗ်ာ… တံတားႀကီးကို လႈပ္ရမ္း
တကယ့္ စြန္႔စားခန္းႀကီးပါပဲ"…တဲ့
ကဲ…ဘယ့္ႏွယ့္လဲရွင္မ
က်င့္သားရသြားပလား
လင့္တရားဓမၼေတြနဲ႔
အရင့္အခါးဘဝေတြကို
ကစဥ့္ကလ်ား လြင့္ပါးေစၿပီး
မညည္းမျငဴ ခရီးအတူဆက္ရွာတဲ့
အျမည္းမဟူ သည္းအူသက္လ်ာရဲ႔
တရက္တခါ ပက္စရာ အရက္မွာ ေရႏွင့္ေရာ
မတတ္သာ စြက္ကာ အမ်က္အနာေတြျဖင့္ေပါ့…။ ။
-ေနမင္းနီ-
(ဤကဗ်ာကို 'ေနရဥၥရာ သစၥာသံမ်ား'ကဗ်ာစာအုပ္၌ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္သည္။)
No comments:
Post a Comment