ေတာင္အာရွ စာေပပြဲေတာ္

၉ ႀကိမ္ေျမာက္ ေတာင္အာရွႏိုင္ငံမ်ား စာေပပြဲေတာ္ (SAARC Festival of Literature)ကို မတ္လ ၁၃ ရက္ကေန ၁၆ ရက္ေန႔ထိ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ က်င္းပခဲ့တဲ့ေနရာကေတာ့ ကမ႓ာ့အံ့ဖြယ္မ်ားထဲက တခုအပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ တာ့ခ်္မဟာ (Taj Mahal)အေဆာက္အဦႀကီး တည္ရွိရာ အိႏၵိယျပည္ ေျမာက္ပိုင္း အာဂရာ (Agra)ၿမိဳ႕မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီစာေပပြဲေတာ္ကို သကၠရာဇ္ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္ကတည္းက SAARC လို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္အာရွေဒသတြင္းပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးအဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕အဓိက အစိတ္အပိုင္းျဖစ္တဲ့ Foundation of SAARC Writers and Literature (FOSWAL)ကေန ကမကထျပဳခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ၾကတာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ SAARC အဖြဲ႕ဝင္ႏိုင္ငံေတြျဖစ္ၾကတဲ့ အိႏၵိယ၊ ပါကစၥတန္၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ နီေပါ၊ ဘူတန္၊ သီရိလကၤာနဲ႔ မားလ္ဒိုက္ဖ္ႏိုင္ငံေတြသာ ပါဝင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး အာဖဂန္နစၥတန္ႏိုင္ငံကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖိတ္ၾကားပါဝင္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္စဥ္ စာေပပြဲေတာ္ကို ၈ ႏိုင္ငံလံုး ပါဝင္တက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ရာမွာ ခုႏွစ္ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ဗမာျပည္ကိုပါ ဖိတ္ၾကားတက္ေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္။

ဗမာျပည္ဟာ SAARC အဖြဲ႕ဝင္ႏိုင္ငံမဟုတ္ေပမယ့္ ဖိတ္ၾကားရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ေတာင္အာရွရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ အာဖဂန္နစၥတန္ကေန ဗမာျပည္ထိ ဆက္ႏႊယ္ျပန္႔ႏွံ႔ေနတယ္ဆိုတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ေၾကာင့္ ဒီလို စာေပယဥ္ေက်းမႈဖလွယ္ပြဲကို ဖိတ္ၾကားရတာျဖစ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဗမာျပည္က အထင္ကရ စာေရးဆရာေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ေနဝင္းျမင့္နဲ႔ ဂ်ဴးကို ဖိတ္ၾကားခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ဦးစလံုး မတက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဆရာေနဝင္းျမင့္ထံမွ အေၾကာင္းတစံုတရာ ျပန္ၾကားတာမရွိခဲ့ေပမယ့္ ဆရာမ ဂ်ဴးအေနနဲ႔ ဆရာမရဲ႕အသက္ ၉၈ ႏွစ္အရြယ္ ဖခင္ႀကီးကို အနီးကပ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနရလို႔ မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း ျပန္ၾကားလာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာမက “သက္ႀကီးရြယ္အို မိဘမ်ားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ျခင္းဟာ (ေတာင္အာရွ)ေဒသႀကီးတခုလံုးက က်မတို႔အားလံုးအတြက္ အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့ တာဝန္တရပ္ျဖစ္ပါတယ္။”လို႔ အေၾကာင္းျပန္ၾကားစာထဲမွာ ထည့္သြင္းေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ပြဲေတာ္ကိုေတာ့ အဓိကအားျဖင့္ ‘အၾကမ္းဖက္မႈ’ (Terrorism)အႏၲရာယ္အေပၚ အဓိကထား ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ေတာင္အာရွေဒသတခုလံုးကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ဒီအႏၲရာယ္ကို စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ပညာတတ္အတန္းအစားမ်ားအေနနဲ႔ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ကာကြယ္ႏိုင္မလဲဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေဆြးေႏြးၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ စာတမ္းဖတ္ခ်ိန္ေတြက ၾကာၿပီး ျပန္လည္ေဆြးေႏြးခ်ိန္ေတြက နည္းလြန္းေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္၊ လ႓က္ရည္ေသာက္ခ်ိန္၊ နားေနခ်ိန္ေတြမွာ နီးစပ္သလို ေဆြးေႏြးရတာမ်ားပါတယ္။

အာဂရာျမိဳ႕ရဲ႕ ဟိတ္ဟန္မႀကီးတဲ့ တထပ္တိုက္ Grand Hotel ခန္းမမွာ ေန႔စဥ္ ၄ ရက္ဆက္တိုက္ ကဗ်ာေတြရြတ္ၾက၊ စာတမ္းေတြဖတ္ၾကနဲ႔ မတူညီတဲ့အေတြ႕အၾကံဳေတြနဲ႔ ျပႆနာေတြကို ခံစားနားလည္လာရပါတယ္။ ‘အၾကမ္းဖက္မႈ’ဆိုတာကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကပါတယ္။ အဘိဓါန္ထဲက၊ ဘဝလက္ေတြ႕ထဲက။ SAARC ရဲ႕ ညီလာခံေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ မပါဘူးဆိုတဲ့ စာေပပြဲေတာ္၊ ကဗ်ာပြဲေတာ္လို႔ဆိုေပမယ့္ သတင္းေတြထဲမွာ ေလာေလာလတ္လတ္ အၾကမ္းဖက္မႈကို ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အိႏၵိယ၊ ပါကစၥတန္၊ သီရိလကၤာ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နဲ႔ အာဖဂန္နစၥတန္တို႔က ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ေျခာက္ျခားဖြယ္ကဗ်ာေတြ၊ ေအးခ်မ္းတဲ့ မဲလ္ဒိုက္ဖ္လို ႏိုင္ငံက ႐ိုမန္းတစ္ကဗ်ာေတြ၊ ဘူတန္ဒုကၡသည္ေတြဆီက အိမ္အလြမ္းေတြ၊ နီေပါက ေတာင္တန္းျပာနဲ႔ေအာင္လံနီ တလြင့္လြင့္ေဝ့သံေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာတိုင္းျပည္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးအေျခအေနေတြကို ရင္ခုန္ေနမိၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။

ဗမာျပည္ကိုယ္စား အဖိတ္ၾကားခံရတဲ့ ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္အျပင္ ျပည္ပေရာက္ စာနယ္ဇင္းသမားေတြထဲကလည္း ၃ ဦး အဖိတ္ၾကားခံရလို႔ သြားတက္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ဒီဗီဘီသတင္းေထာက္ ကိုခင္ေမာင္စိုးမင္း၊ မဇၥ်ိမသတင္းေထာက္ ကိုမ်ိဳးျမင့္ေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္(ေနမင္းနီ)တို႔ပါ။ ေဒသခံသတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ေမးျမန္းခ်က္ကို ေျဖရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္မွာ Terrorism လို႔ေခၚတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ိဳးေတာ့ မရွိေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ‘ႏိုင္ငံေတာ္အၾကမ္းဖက္မႈ’ (State Terrorism)သ႑ာန္နဲ႔ေတာ့ စစ္အစိုးရက က်င့္ၾကံေနေၾကာင္း ရွင္းျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဗမာျပည္ကိုယ္စား ကဗ်ာရြတ္ဆိုခြင့္ ၂ ႀကိမ္ရရွိခဲ့လို႔ ၂ ပုဒ္ရြတ္ဆိုျပခဲ့ပါတယ္။ ဘာသာစကားအရသာ ခံစားႏိုင္ဖို႔ မူရင္းဗမာလိုေရာ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ကိုပါ ရြတ္ဆိုခိုင္းတာပါ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ကိုယ္ေလးစားတဲ့ဆရာႀကီးေတြရဲ႕မာစတာပိစ္ ကဗ်ာေတြကို ရြတ္ဆိုျပလိုက္ခ်င္တာပါ။ (ဥပမာ… ဆရာစြမ္းရဲ႕ အနီနဲ႔အျပာထဲက တပုဒ္ပုဒ္ေပါ့) သို႔ေပတဲ့ သူတို႔စည္းကမ္းက ပင္ကိုယ္ေရး ကဗ်ာေတြကိုသာ ရြတ္ဆိုခြင့္ရွိတာမို႔ (ကိုယ့္ထက္ ဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္သူေတြကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာအျပန္ခိုင္းၿပီး) ကိုယ့္ကဗ်ာကို ကိုယ္တိုင္ရြတ္ဆိုျပခဲ့ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းသို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

သူငယ္ခ်င္းရာ
သစၥာပန္းပု၊ ေသြးနဲ႔ထုၿပီး
ငါ… အခု စာေရးလိုက္တယ္…။

မင္းရဲ႕ငယ္ေပါင္း၊ သံစဥ္ေျပာင္းၿပီး
ေက်ာင္းေတာ္ကိုခြါ၊ ကာရန္မဲညစ္
ေတာ္လွန္ပစ္ဖို ့ႀကိဳးစားေနတယ္…။

ဒီအခ်ိန္မယ္
လြယ္အိတ္ေလး၊ စၾကၤန္ေဘးမွာ
ေခ်းေညႇာ္ကပ္လ်က္၊ ထားရက္သူကို
ေစာင့္ႀကိဳေနတာ ျမင္မိမယ္…။

ထိုင္ခုန္အိုရြဲ ့၊ ပိုးမွ်င္ဖြဲ႕လို ့
တိုးသဲ့႐ိႈက္သံ
ရံဖန္ရံခါ ၾကားမိမယ္…။

ဒို႔ကိုခ်စ္လွ၊ ဆရာမလည္း
တမ္းတပူေဆြး
ဟိုအေဝးက ေက်ာင္းေျပးေလးကိုေလ…။

ေက်ာင္းေရွ႕ကလမ္း၊ တမာတန္းမွာ
ေျခရာတခု၊ သမိုင္းျပဳဖို ့
သြန္းထုပံုေဖာ္ေနေရာ့မယ္…။

ေက်ာင္းဝတ္ျဖဴစိမ္း၊ ဒီဇာတ္သိမ္းၿပီး
ဖယ္တိမ္းခြဲခြါ၊ ေနခဲ့ၾကာလည္း
ပညာမုန္း၍ မဟုတ္ပါ…။

ေခါင္းေလာင္းခ်ိဳျမ၊ အခ်က္ျပေသာ္
ခန္းဝမဝင္၊ ဟိုးအျပင္မွာ
ေရာက္ေနတာလည္း
ပညာမုန္း၍ မဟုတ္ပါ…။

ငါ့နာမည္အုပ္၊ မင္နီသုတ္ၿပီး
ေက်ာင္းထုတ္ခံရ၊ ဒီကိစၥလည္း
ငါ့စာညံ့၍ မဟုတ္ပါ…။

ပညာရွာရင္း၊ ျပည္သူတြင္းမွာ
သက္ဆင္းမိေတာ့
ငါသိဉာဏ္စဥ္၊ အသဲျပင္မွာ
စြဲထင္ႏွိပ္ကပ္
'ငါ့ရပ္တည္ခ်က္၊ ျပည္သူ႔တြက္'လို႔
တသက္ဘဝ၊ ပံုခဲ့ရၿပီ
ခဏလြမ္းစိတ္ ေက်ာင္းရိပ္ဆီ…။

စစ္အတြင္းမွာ
လူျဖစ္လာရ၊ တို႔ဘဝလည္း
ငယ္ကသင္ေတြး
ေက်းညီေနာင္လို၊ ဟိုဒီကြဲကြာ
ယံုၾကည္ရာလည္း
တြယ္ရာကိုင္းေပၚ တည္ၾကတယ္…။

ငယ္စဥ္အခါက
ငါတို႔အတြက္၊ ရည္မွန္းခ်က္ေလ
'ေဆးတကၠသိုလ္'တဲ့
ခုလိုခ်ိန္မွ၊ တက္ခဲ့ရၿပီ
'ဘဝတကၠသိုလ္'၊ ငါ့ကုသိုလ္ေပါ့
ဟို႔ဟိုအေဝးကို ေရာက္ခဲ့ၿပီ…။

ေဝးခဲ့ရၿပီ
ေက်ာင္းေတာ္ဆီကို
တခ်ီအိပ္မက္၊ တခ်က္ေတြးျပင္
လြမ္းမိရင္လည္း
ျမင္ဆဲဖန္႔ဖန္႔၊ ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ေလ
မိုးနံ႔ႏွင္းနံ႔ ၾကဴေနဆဲ….။

ေနလိုထြန္းပၿပီး
လလိုရႊန္းျမခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္
ခုေတာ့
ေနလို လလို
ေဝးခဲ့ရၿပီေပါ့ တကၠသိုလ္…။

သူငယ္ခ်င္း
မင္းလက္သီးဆုပ္နဲ႔
မ်က္ရည္သုတ္လိုက္ပါကြာ…။ ။

၊ေနမင္းနီ၊